W pracy z dziećmi ze specjalnymi potrzebami stosujemy metodę nauczania funkcjonalnego, która zakłada nauczanie czynności niezbędnych w życiu codziennym. Umożliwia także odniesienie każdemu z uczniowi sukcesu w działaniu. Głównymi założeniami tej metody są: uświadomienie roli działania oraz umożliwienie tego działania, zwrócenie uwagi na możliwości i mocne strony dziecka. Stworzenie przez terapeutów możliwości doświadczenia sukcesu oraz opanowanie przez dziecko umiejętności i sprawności przydatnych w codziennym życiu są podstawowymi celami tej metody. Podczas planowania działań w ramach metody nauczania funkcjonalnego uwzględnia się przede wszystkim maksymalny zakres sprawności, które dziecko może wykorzystać w kontaktach osobistych i funkcjonalnych. Metodę nauczania funkcjonalnego wykorzystujemy podczas zajęć dydaktycznych (grupowych) oraz terapeutycznych (indywidualnych). Te cenne lekcje samodzielności są istotnym elementem harmonijnego rozwoju dzieci przejawiających różnorodne zaburzenia.

Najwcześniej w życiu człowieka pojawiają się doznania związane z tzw. bliskimi zmysłami (skupione wokół dotyku i ruchu), dlatego też zapewniają one skuteczne zaspokajanie potrzeby poczucia bezpieczeństwa. Metody nauczania oparte o kontakt z ciałem wspomagają rozwój poznawczy dzieci. Do metod opartych o kontakt z ciałem zaliczamy:
• Zabawy paluszkowe – dostarczają dziecku doznań dotykowych, umożliwiają poznanie własnego ciała, uświadomienia odrębności własnego ciała oraz nawiązania bliskiego kontaktu z drugim człowiekiem. Dzięki temu dziecko czuje się pewnie i bezpiecznie.
• Baraszkowanie – zabawy oparte na siłowaniu, huśtaniu, turlaniu itp. intensywnie stymulują zmysły, umożliwiając dziecku wykształcenie świadomości ciała oraz wejście w kontakty z ludźmi. Dla prawidłowego rozwoju dziecka istotna jest także radosna i swobodna atmosfera, która towarzyszy baraszkowaniu.
• Programy Aktywności: świadomość ciała, kontakt i komunikacja (opr. rzeź M. i Ch. Knillów) – podstawowym celem jest rozbudzenie aktywności dzieci ze specjalnymi potrzebami. Niezwykle ważne jest zachęcenie dziecka do podjęcia działania i przejawiania własnej inicjatywy. Istotnym elementem programu aktywności jest muzyka – każdą aktywność poprzedzają i kończą specjalne dźwięki, dzięki temu dziecko rozpoznaje sytuacje i czuje się bezpiecznie.
• Program dotyk i komunikacja (opr. przez Ch. Knilla) – autor programu podkreśla jakość dotyku i komunikacji, dlatego też program umożliwia zaplanowanie i przygotowanie sesji kontaktu poprzez określenie potrzeb i predyspozycji dziecka. Ważną rolę w wyzwalaniu aktywności dziecka odgrywa specjalnie skomponowana muzyka.
• Metodę Ruchu Rozwijającego (opr. przez Weronikę Sherborne) – zastosowanie odpowiednich zestawów ćwiczeń ruchowych tworzy możliwości realizowania dzieciom potrzeb psychicznych i fizycznych. U podstaw kształtowania się własnej tożsamości leżąbodźce kinestetyczne, odczucia związane z równowagą, dotykiem oraz odczuwaniem ruchu. Ćwiczeniakształtujące umiejętność orientacji w przestrzeni pozwalają zdobywać odczucie pewności siebie i zaspokoić potrzebę bezpieczeństwa, co zapobiega izolacji od otoczenia. Metoda Ruchu Rozwijającego w istotny sposób wpływa na budowanie związków z drugim człowiekiem. Ponadto ruch pozwala dzieciom na uzewnętrznienie przeżyć jednostki.

Metoda stymulacji polisensorycznej według pór roku polega na pobudzaniu wszystkich zmysłów dziecka za pomocą symboli, których źródłem jest świat przyrody. Symbole te (barwy, zapachy, smaki, wrażenia termiczne i dotykowe) zostały przyporządkowane określonej porze roku, dlatego też zmieniają się one cyklicznie.Głównymi celami metody stymulacji polisensorycznej są:
• stymulacja wielozmysłowa połączona z rytualizacją czynności,
• inicjowanie i podtrzymywanie kontaktu wzrokowego z dzieckiem,
• utrzymywanie komunikacji na poziomie werbalnym,
• prowokowanie komunikacji na poziomie niewerbalnym,
• budowanie zaufania i poczucia bezpieczeństwa.

Indywidualna Terapia polisensoryczna odbywa się w Sali Doświadczania Świata. Terapeuta stymuluje dziecko wieloaspektowo. Najczęściej wykorzystywanymi materiałami ićwiczeniami w tej metodzie są:
• stanie na równoważni, huśtanie w kocu, podskoki na materacu, trampolinie, bujanie w topku rehabilitacyjnym (stymulacja czucia proprioceptywnego – wewnętrznego),
• zabawy w wodzie, zabawy materiałami sypkimi, manipulowanie tworzywami przekształcalnymi, masowanie całego ciała dłońmi, pocieranie dłoni (innych części ciała)przedmiotami o różnorodnej fakturze (stymulacja zmysłu dotyku),
• wąchanie artykułów spożywczych, wąchanie buteleczek z zawartością substancji zapachowych (stymulowanie zmysłu węchu),
• rozpoznawanie pokarmów na podstawie smaku, smakowanie potraw (stymulowanie zmysłu smaku)
• dostarczanie bodźców wielobarwnych, wyodrębnianie figury z tła, rozpoznawanie osób, zwierząt i przedmiotów na obrazkach, rozpoznawanie kolorów; wodzenie wzrokiem zazabawką świetlną, obserwacja kolorowych świateł o różnym natężeniu (stymulowanie narządu wzroku),
• słuchanie dźwięków instrumentów muzycznych, słuchanie szelestów, szumów, dźwięków wydawanych przez ludzi, zwierzęta, przedmioty, rozróżnianie ich oraz lokalizowanieźródła dźwięku (stymulowanie narządu słuchu).